اکثر ادیان در دنیا با هدف همبستگی میان پیروان خود
و هویت بخشیدن به جریان اجتماعی و دین خود,
ایامی را در سال مشخص نموده اند و از پیروان خویش می خواهند
تا در این اجتماعات شرکت نمایند.
از پیامدهای اینگونه تجمعات، بازتاب های جهانی آن جریان اجتماعی می باشد
که می تواند در جامعه جهانی تاثیر گذار باشد.
بنابراین می توان گفت اجتماع عظیم و بین المللی
شیعیان با حضور میلیونی در ایام اربعین در کربلا
نماد تبلور وحدت و بیعت ایشان با امام خویش می باشد
که این امر نمودی جهانی یافته است.
همه ساله با نزدیک شدن به ایام اربعین حسینی
تعداد کثیری از مسلمانان شیعه و دوستداران اهل بیت (ع)
با پای پیاده به سمت شهر کربلا برای بزرگداشت
شهادت امام حسین (ع) و یارانش دور هم جمع می شوند.
پیاده روی عظیم در مراسم اربعین بزرگترین راهپیمایی سالانه در جهان می باشد
که علاوه بر شیعیان، مذاهب سنی، مسیحی و ایزدی و… هم در این مراسم حضور دارند.
امام سجاد (ع) و حضرت زینب (ص) چهل روز بعد از واقعه عاشورا
در سال 61 هجری به همراه تعدادی از نزدیکان خود به کربلا رفتند
و سرهای مطهر شهیدان از جمله سر مبارک امام حسین (ع)
را در کنار پیکرهای مطهر دفن کردند که از آن بعنوان اربعین یاد می کنند.
جابر بن عبدالله انصاری که یکی از یاران امام بود و در واقعه عاشورا
به علت نابینایی نتوانست در کربلا حاضر شود و به ایشان یاری نماید
اولین فردی بود که در اربعین به زیارت قبر امام حسین (ع) رفت.
پیاده روی اربعین در برهه ای از زمان به ورطه فراموشی سپرده می شود
و در نهایت توسط «شیخ میرزا حسین نوری»
در قرن 14 هجری دوباره این مراسم احیا می شود.
در اواخر قرن 14 قمری حزب بعث عراق
با مراسم راهپیمایی و پیاده روی اربعین مخالفت کرد
تا اینکه در سال 2003 با حمله آمریکا حزب بعث سقوط کرد
و مراسم اربعین بار دیگر در عراق احیا شد.
امام صادق (ع) : کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین (ع) برود،
خداوند به هر قدمى که برمىی دارد یک حسنه برایش نوشته
و یک گناه از او محو مى فرماید و یک درجه مرتبه اش را بالا مى برد
وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکل او مى فرماید
که آنچه خیر از دهان او خارج می شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند
و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مىگویند:
“اى ولىّ خدا ! گناهانت آمرزیده شد
و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل بیت رسولش هستی
به خدا قسم ! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید
و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد”
(کامل الزیارات ص 134)