عاشورای حسینی

عاشورای حسینی ، را به تمام مسلمانان جهان تسلیت عرض می کنیم .

و عین ، حرف اول عشق است .

مثل علمدار کربلا

مثل عاشورا ….

شهادت سرور ازادگان بر مسلمین تسلیت باد .

ظهر عاشورا ، زمین کربلا بود و حسین

پیش خیل دشمنان تنها خدا بود و حسین

هر طرف پرپرگلی ، از شاخهای افتاده بود

واندار ان گلشن خزان لاله ها بود و حسین

خدایا در این روز عاشورا ، تو را به ابروی زینب

به بی قراری رقیه

به غیرت اباالفضل ، به حرمت موی سپید ارباب

هر دستی به سوی تو بلند شد خالی برنگردان

عاشورا يعني اشكي كه حسين براي فرداي اهل بيت خويش ريخت ،

عاشورا يعني جمع كردن خارهاي بيابان در شب تاريك

يعني سيراب كردن  شيرخواره با سرانگشتان پيكاني تيز،

يعني فرو رفتن خار بيابان در پاهاي كودكانه اي كه به دنبال عشق نداي لبيك سرداده بودند ،

يعني اوج مردانگي و ايستادگي

يعني تجسم تمام غيرت هايی كه در چشمهاي نجيب عباس سو سو ميزد،

عاشورا يعني دلدادگي به سرچشمه پاكيها ،

عاشورا يعني صداي گريه هايي كه از سر تشنگي در گلو خفه ميشد،

يعني پر كردن مشك آب در عين عطش ،

يعني پرپر شدن و دم بر نياوردن ،

يعني به آسمان پرتاب كردن خون گلوي شش ماهه اي كه از تشنگي به چشمان پدر خيره شده بود،

يعني دفن كردن تمام احساس خويش در پشت خيمه ها

فرارسیدن عاشورا حسینی را تسلیت می گوییم .

پیشینه تاریخی سوگواری برای حسین

برگرفته شده از ویکی پدیا

سابقهٔ سوگواری و برپایی عزاداری برای حسین بن علی به اولین روزهای بعد از عاشورا، در محرم سال ۶۱ هجری می‌رسد. اولین مراسم سوگواری را زینب خواهر حسین در زندان برگزار کرد. همچنین دختر سه سالهٔ حسین، رقیه، در زندان اغلب برای پدرش گریه می‌کرد تا اینکه دستور دادند سر بریدهٔ پدر را به حضورش ببرند که این عمل باعث مرگ دختر شد. مرگ رقیه باعث بلوایی در شام شد که عاقبت یزید مصلحت دید اسرای کربلا را آزاد کرده آن‌ها را به مدینه بفرستد.

همچنین از سجاد روایت شده که تا بیست سال پس از مرگ پدرش هر وقت می‌خواست اب بنوشد به گریه می‌افتاد. نقل شده‌است که روزی خدمتکاری از او پرسید “ای پسر رسول خدا! آیا وقت آن نرسیده‌است که اندوه‌تان به پایان برسد؟” سجاد پاسخ داد: “وای بر تو! یعقوب پیامبر دوازده پسر داشت و خداوند یکی از آن‌ها را از چشمش پنهان کرد. از گریهٔ زیاد چشمانش کم سو و از غصه سرش سفید شد و پشتش خمیده گشت. (قرآن: ۱۲:۸۴) اگر چه پسرش زنده بود، اما من با چشم خود دیدم که پدر و برادر و عمو و هفده تن از اعضای خانواده‌ام در اطرافم قربانی شدند. چگونه اندوهم به پایان رسد؟”

عزاداری روز عاشورا در کربلا

یک نقاشی از دوران قاجار که عزاداری برای حسین بن علی را نمایش می‌دهد.

از مراسم سنتی عزاداری برای حسین بن علی و دیگر امامان شیعه، که همراه نوحه خوانی و با آهنگی خاص بر سر و سینه می‌زنند، گاهی هم سینه خود را لخت‌کرده، بر آن می‌زنند. اصل این سنت، به ویژه در میان عربها رواج داشته‌است. بعدها به صورت موجود درآمده که با انتخاب نوحه‌های سنگین، حرکات دست بر سینه می‌خورد. به فردی هم که‌بر سینه خود زده، عزاداری می‌کند، «سینه زن» می‌گویند. این‌گونه نوحه‌گری، ابتدا به صورت فردی بوده، اما با مرور زمان به شکل گروهی و دسته‌جات سوگواری درآمده‌است.

«دسته گردانی و سینه زنی و نوحه خوانی که در زمان صفویه رایج شده و توسعه پیدا کرده بود، در عصر قاجاریه با توسعه و تجمل بیشتر در پایتخت رواج داشت… دسته گردانی در عصر قاجار، به ویژه در زمان ناصر الدین شاه با آداب و تشریفات و تجمل بسیار برگزار می‌شد. دسته‌های روز با نقاره و موزیک جدید و علم و بیرق و کتل، و دسته‌های شب با طبقهای چراغ زنبوری و حجله و مشعل به راه می‌افتاد و در فواصل دسته سینه‌زن‌ها با آهنگ موزون سینه می‌زدند. نوحه‌خوانی و سینه‌زنی حتی در اندرونی شاهان قاجار، بین زنان اندرون نیز متداول بود…»

بهسون

شهادت امام حسین‌(ع) را

برعاشقانش تسلیت عرض می کند .